بیماری های گوش

به هر نوع بیماری و یا اختلالاتی که بر گوش و شنوایی انسان تاثیر می گذارد، بیماری های گوش اطلاق می گردد.

اختلال شنوایی، در نتیجه بیماری یا اختلال گوش خارجی، میانی و یا داخلی به وجود می آید. آسیب شدید شنوایی در بدو تولد تقریبا همیشه در نتیجه ی اختلال در عملکرد عصب شنوایی است و با دارو یا جراحی قابل درمان نمی باشد. در دوران کودکی شایع ترین علت ایجاد اختلال شنوایی، عملکرد ضعیف شیپور استاش به همراه تجمع مایع زرد کم رنگ و روشن در حفره گوش میانی است و این بیماری اوتیت میانی سروز نامیده می گردد. در اوایل و اواسط بزرگسالی علت معمول برای اختلالات پیشرونده شنوایی بیماری اتواسکروز است. علت معمول کم شنوایی پس از سن 60 سالگی پیرگوشی می باشد.

در بسیاری از موارد کم شنوایی به دلیل وجود یک مشکل در انتقال صدا به حلزون گوش است و با دارو یا جراحی قابل اصلاح و بهبوداست. هنگامی که کم شنوایی ناشی از آسیب به سلول های حلزون و یا عصب گوش باشد، قابل درمان دارویی و جراحی نخواهد بود. البته در مواردی مانند اختلالات عصب شنوایی ناشی از بیماری سیفلیس، منییر و یا در برخی موارد کمبود روی استثنائاتی وجود دارد.

پیشگیری از درمانِ آسیب عصب شنوایی، مهم تر است. برای مثال، مواردی مانند ناشنوایی نوزاد ناشی از سرخجه در مادر را می توان با واکسن سرخجه پیشگیری کرد. به علاوه، آسیب عصبی شنوایی ناشی از قرار گرفتن در معرض سر و صدای بیش از حد و طولانی مدت با تشخیص زود هنگام قابل پیشگیری است. در واقع، افرادی که در محیط های پر سر و صدا کار می کنند باید از وسایل محافظت شنوایی استفاده کنند و شنوایی آنان بایستی به صورت مرتب پایش شود.

شیوع اختلال شنوایی در جمعیت های سنی مختلف متفاوت می باشد. بر اساس آمار تا 6 سالگی، 2/0 درصد از کودکان دچار اختلال شنوایی در یک یا هر دو گوش هستند. تا سن 18 سالگی آمار کم شنوایی به 5/2 تا 3 درصد می رسد. تا سن 65 سالگی، تعداد بزرگسالان مبتلا به اختلال شنوایی تشخیص داده شده به 5 درصد می رسد. پس از سن 65 سالگی بروز اختلال شنوایی به سرعت افزایش می یابد. حدود 30 تا 35 درصد از افراد بین سنین 65 و 75 سال و 40 درصد از افراد مسن تر از 75 سال تحت تاثیر کم شنوایی قرار می گیرند.

در ادامه ی مطلب به برخی از مهمترین بیماری های گوش خارجی، میانی و داخلی اشاره خواهد شد.

بیماری های گوش خارجی

بیماری های گوش میانی