سمعک نیک آوا - بیماری های گوش میانی

امتیاز مطلب: 0 0

این صفحه را با دوستانتان به اشتراک بگذارید

گوش میانی چیست؟

گوش میانی تقریبا به اندازه یک دانه نخود است و حفره ای پر از هوا می باشد که از گوش بیرونی توسط پرده گوش جدا شده است. سه استخوانچه در درون حفره ی گوش میانی قرار دارند که به پرده گوش متصل هستند. هنگامی که امواج صوتی به پرده گوش می رسند، آن را مرتعش می سازند و این ارتعاش توسط استخوانچه ها به گوش داخلی می رسد.

در یک گوش میانی سالم، فشار هوا در درون آن بایستی برابر با فشار هوای خارج گوش باشد. این تعادل توسط لوله ای به نام شیپور استاش که پشت بینی را به گوش میانی متصل می کند، به دست می آید. در واقع شیپور استاش همانند یک تهویه عمل می کند. در شکل زیر فضای گوش میانی، پرده گوش، استخوانچه ها و شیپور استاش دیده می شود.

گوش میانی

مایع در گوش

اوتیت میانی حاد

انسداد شیپور استاش در حین سرماخوردگی، آلرژی و یا عفونت های مجاری فوقانی تنفسی و وجود باکتری یا ویروس منجر به تجمع مایع در پشت گوش می شود که مجموعه ای از چرک و مخاط است. این بیماری اوتیت میانی حاد نامیده می شود و شایع ترین علت مراجعه ی کودکان به پزشک می باشد. علاوه بر این، این بیماری شایع ترین علت کم شنوایی در کودکان نیز محسوب می شود.

این عفونت می تواند باعث گوش درد، تورم، قرمزی، و همچنین مشکلات شنوایی شود.

نشانه ها:

نوزادان و کودکان نوپا:

کشیدن و یا خارش در گوش (به خصوص اگر با موارد زیر همراه باشد)
مشکلات شنوایی
گریه، تحریک پذیری
تب
استفراغ
ترشح از گوش

کودکان خردسال، نوجوانان و بزرگسالان:

گوش درد
احساس پری یا فشار
مشکلات شنوایی
سرگیجه، از دست دادن تعادل
تهوع، استفراغ
ترشح از گوش
تب

اوتیت میانی سروز

در بیماری اوتیت میانی حاد، گاهی اوقات پرده گوش سوراخ و چرک از گوش خارج می شود. در اغلب موارد، چرک و مخاط در گوش به دلیل تورم و التهاب لوله استاش باقی می ماند. این بیماری به نام افیوژن گوش میانی یا اوتیت میانی سروز نامیده می شود. حتی پس از رفع عفونت، مایع در گوش می تواند برای هفته ها، ماه ها و حتی سال ها باقی بماند و مزمن شود. این عارضه منجر به عود مکرر عفونت حاد و مشکلات شنوایی خواهد شد.

درمان

اقدامات پیش از درمان، معاینه ی اتوسکوپی، ادیومتری (ارزیابی شنوایی گوش)، تمپانومتری (بررسی فشار هوای گوش میانی و مایع در گوش) می باشد.

در اغلب موارد، اوتیت میانی با تجویز داروهای مناسب آنتی بیوتیک، آنتی هیستامین و ضد احتقان درمان می گردد. در غیر این صورت، پزشک شما ممکن است عمل جراحی ای را به نام میرنگوتومی توصیه کند. در این عمل یک برش کوچک درون پرده ی گوش به وجود آورده می شود تا مایع از گوش میانی خارج شود و درد گوش تسکین یابد. این برش در عرض چند روز بهبود می یابد. گاهی اوقات این برش قبل از رفع عفونت و مایع بسته می شود. در چنین مواردی یک لوله ی تهویه در برش قرار داده می شود تا از تجمع مایع و افت شنوایی جلوگیری گردد.

اوتیت میانی مزمن / کلستاتوما

اگر اختلال عملکرد شیپور استاش بدون درمان مناسب رها شود یا به درمان پاسخ ندهد، منجر به عفونت مزمن گوش میانی و کلستاتوما خواهد شد. برخی از ضایعات اوتیت میانی مزمن برگشت پذیر هستند، در حالی که برخی دیگر این گونه نمی باشند. در هر صورت، کل سیستم پنوماتیک یا بخشی از استخوان تمپورال و اجزای تشکیل دهنده ی آن از جمله پرده تمپان، استخوانچه ها، لابیرنت، عصب صورتی، سلولهای ماستوئید، شریان ها، وریدها و استخوان های حفره ی میانی و خلفی ممکن است درگیر شوند. در این چنین وضعیتی، کاهش شنوایی انتقالی تقریبا همیشه وجود خواهد داشت. فشار منفی مزمن در گوش میانی منجر به عقب نشینی پرده تمپان خواهد شد. این منطقه از پرده تمپان یک کیست را تشکیل می دهد که بقایای اپیتلیال از بافت پوششی پرده تمپان در آن جمع می شوند. این مجموعه سبب فرسایش و نابودی استخوانچه ها و کاهش شنوایی انتقالی خواهد شد. همچنین احتمال خوردگی لابیرنت استخوانی یا استخوان حفره جمجمه نیز وجود دارد.

پرده صماخ سوراخ شده

علت

سوراخ شدن پرده صماخ می تواند به علت عفونت و یا ضربه رخ دهد. نشانه های آن می تواند کاهش شنوایی و ترشحات گاه به گاه باشد. درد معمولا پایدار نیست.

درمان

اکثر سوراخ ها، خود به خود در عرض چند هفته التیام می یابند، اگر چه برخی از آنها ممکن است تا چندین ماه طول بکشند. در طول این مدت، گوش باید از آب و ضربه محافظت گردد. در صورت عدم بهبود خودبخودی، عمل جراحی تمپانوپلاستی ممکن است در نظر گرفته شود.

اثرات

اندازه و محل سوراخ و همچنین علت آن، در تعیین میزان کم شنوایی دخیل هستند. برای مثال، پارگی به وجود آمده از انفجارهای ناگهانی منجر به کاهش شنوایی زیاد و زنگ در گوش خواهد شد. در این مورد، معمولا شنوایی تا حدی قابل برگشت خواهد بود، و زنگ گوش در عرض چند روز از بین خواهد رفت. سوراخ شدگی های ناشی از عفونت های مزمن گوش، افت شنوایی زیادی را به دنبال خواهند داشت.

گسیختگی زنجیره استخوانچه ای

ضربه به سر، به خصوص اگر با شکستگی استخوان تمپورال همراه باشد، از علل شایع گسیختگی زنجیره استخوانچه ای به شمار می رود. معمولا گسیختگی در مفصل سندانی-رکابی با یا بدون شکستگی زائده ی بلند سندانی رخ خواهد داد. این از هم گسیختگی منجر به کاهش شنوایی انتقالی زیادی (30-60dB) خواهد شد که ممکن است حتی پس از ترمیم پرده تمپان نیز بهبود نیابد.

اتواسکلروز

بیماری اتواسکلروز یک علت شایع کم شنوایی است. در حدود 10٪ از کل جمعیت به این بیماری مبتلا می باشند. این دیستروفی استخوانی محدود به استخوان تمپورال است و در درجه اول کپسول اوتیک لابیرنت را درگیر می کند. اتواسکلروز معمولا سبب ثبات استخوان رکابی در دریچه بیضی می شود، اما ممکن است حلزون و دیگر بخش های لابیرنت را نیز درگیر کند. از این رو، علائم به سیستم های شنوایی و دهلیزی محدود می شود. کاهش شنوایی انتقالی نتیجه ی معمول آن است، اما با درگیری حلزون ممکن است یک جزء حسی کم شنوایی و سرگیجه نیز به وجود آید. علت این بیماری به خوبی شناخته نشده است. در اوایل دوره بیماری افزایش سختی مکانیکی زنجیره استخوانچه ای با توجه به ثابت شدن فوت پلیت استخوانچه ی رکابی در دریچه بیضی به وجود خواهد آمد. افزایش سختی گوش میانی منجر به کاهش انتقال صداهایی با فرکانس پایین خواهد شد. در نتیجه در ادیوگرام، یک فاصله بین آستانه های راه هوایی و استخوانی در فرکانس های پایین مشاهده خواهد شد. بعدها، با رشد استخوان رشد، یک جز جرم نیز به سیستم انتقال گوش میانی اضافه می شود و مانع از انتقال خوب فرکانس های بالا خواهد شد. بنابراین، در زمانی که بیماری پیشرفته شده است یک کم شنوایی قابل توجهی انتقالی در تمام فرکانس ها وجود خواهد داشت.

برچسب‌ها: بیماری های گوش میانی, مایع در گوش, اوتیت میانی حاد, اوتیت سروز, درمان اوتیت